GERİ GELDİM

Sevgi dolu enerjimi annemin ellerine bırakıp,otobüse bindim.

Senelerce yaşadığım bu şehre, on iki gün uzak kalmışlıktan sonra otobüsün puslu camından bakarken ,hiç bir şey hissetmedim. Coşku, burukluk,nefret,özlem... Hiç bir
şey olmak iyi bir şey değildir bilirim.

Hiç ara vermemişim gibi bildik hareketlerle soğuk evime girdim.Sanki dün ya da bugün evden çıkmış gibi.

Odaya girdim. Bir mektup masamın üzerinde beni bekliyordu.Merakla ve bir çırpıda okudum. Veeeee ağladım. DİBAM bana bizim dostluğumuzu özetleyen bir yazı yazmıştı.Ruhsuz şehre, ruhsuz bir şekilde gelip birden bire bir süprizle karşılaşmak.. Yazılanlar beni ağlatsa da sanki bu şehirde yaşanması imkansız bir sıcaklık yayıyordu evime...

Teşekkür ederim sana.

Bunları yazarken zaman zaman yine ağlıyorum.Sevgi kadar büyük bir güç var mı acaba?
Seni seviyorum...